Naar overzicht
Tijdens de netwerkbijeenkomst ‘Duurzame Evenementen’ heeft Annelies van Liedfs goed geluisterd, gekeken en een gedicht geschreven. Iedereen was stil toen ze het voordroeg, want het was spot on geschreven!
Gisteravond vertelde een vriend me aan de keukentafel:
‘Wist je dat een kamerplant eenzaam is?
Zo afgesloten in een pot.
Er is geen ruimte om aan een netwerk te bouwen,
met andere te communiceren.’
Hij vertelde dat kamerplanten net als bomen
via schimmeldraden in de aarde
met elkaar kunnen praten.
Bomen die rijk met elkaar communiceren zorgen volgens hem
voor een gezonder bos.
En kamerplanten die samen in de aarde wortelen
hoeven het dus minder alleen te doen.
Dat deed me denken aan vandaag.
Een netwerk van mensen die niet via schimmeldraden
maar met woorden en handdrukken communiceren.
Vertellen wat ze meemaken,
hoe ze duurzame mogelijkheden
als kansrijke voordelen kunnen zien.
In dit floranetwerk betekent dat een uitwisseling van taal
die de stad in beweging wil krijgen.
Die na wil denken over hoe je in hemelsnaam
een stip op de horizon zet.
We staan op
en we zitten.
Tillen stoelen.
Verzitten.
Hoe vernieuwd een norm?
Hoe is die flexibel, meegroeiend met de tijd?
Hoe faciliteer je een fietser en pendelbussen?
Focus je op biologisch eten, seizoensgebonden, of juist op lokaliteit.
Moet je een vleesbehoefte sussen?
Of zeg je juist niets over de bal die vegetarisch is?
Hoe breng je empathie op voor elkaars keuzes?
Zet je vanuit die invoelendheid in
op haalbaar en waardevol beleid.
Hoe zorg je ervoor dat we in de dingen die we maken en doen
een cirkelbeweging worden?
Waarin we begrijpen dat het handig is als wij mensen
meer doen alsof we bij de natuur horen.
Bomen zijn zo goed
in alles composteren tot nieuwe grondstof.
Hoe kunnen wij daarvan leren
in plaats van uit niet recyclebare bekertjes blijven consumeren.
Het mag duidelijk zijn dat we vandaag kennis vergaren om te doen.
Discussiëren om een horizon te verbreden
in plaats van een standpunt in te nemen.
Hoe vernieuwd een norm?
Ik denk met maatwerk
en een luisterend oor.
Knikjes van begrip.
En veel opstaan.
Een stoel oppakken.
Verzitten.
Mijn beste vriend en ik kijken naar de Monstera in mijn boekenkast.
De grasspriet op de plank.
De kalanchoë in het raamkozijn.
‘Hoe zou het zijn als we een plantenbak voor ze timmeren?’ vraagt hij.
Vandaag hebben jullie weer een stukje
aan onze plantenbak gebouwd.
Zodat we steeds meer een club zijn.
Een club om het samen
mee te doen.
Poëtisch verslag van Liedfs voor de netwerksessie van Club van Duurzaam Doen 13 april 2023